فروغ فرخزاد
A Visitation at Night دیدار در شب و چهره شگفت از آن سوی دریچه به من گفت حق با کسیست که میبیند من مثل حس گمشدگی وحشت آورم اما خدای من ایا چگونه می شود از من ترسید ؟ من من که هیچگاه جز بادبادکی سبک و ولگرد بر پشت بامهای مه آلود آسمان چیزی نبوده ام و عشق و میل و نفرت و دردم را در غربت شبانه قبرستان موشی به نام مرگ جویده است و چهره شگفت با آن خطوط نازک دنباله دار سست که باد طرح جاریشان را لحظه به لحظه محو و دگرگون می کرد و گیسوان نرم و درازش که جنبش نهانی شب می ربودشان و بر تمام پهنه شب می گشودشان همچون گیاههای ته دریا در آن سوی دریچه روان بود :و داد زد باور کنید" "من زنده نیستم من از ورای او ترکم تاریکی را و میوه های نقره ای کاج را هنوز ...می دیدم آه ولی او او بر تمام این همه می لغزید و قلب بی نهایت او اوج می گرفت گویی که حس سبز درختان بود و چشمهایش تا ابدیت ادامه داشت حق با شماست" من هیچگاه پس از مرگم جرات نکرده ام که در اینه بنگرم و آن قدر مرده ام که هیچ چیز مرگ مرا دیگر ثابت نمیکند آه ایا صدای زنجره ای را که در پناه شب بسوی ماه میگریخت از انتهای باغ شنیدید؟ من فکر میکنم که تمام ستاره ها به آسمان گمشده ای کوچ کرده اند و شهر ‚ شهر چه سکت یود من در سراسر طول مسیر خود جز با گروهی از مجسمه های پریده رنگ و چند رفتگر که بوی خکروبه و توتون می دادند و گشتیان خسته خواب آلود با هیچ چیز روبرو نشدم افسوس من مرده ام و شب هنوز هم "گویی ادامه همان شب بیهوده است خاموش شد و پهنه وسیع دو چشمش را احساس گریه تلخ و کدر کرد ایا شما که صورتتان را" در سایه نقاب غم انگیز زندگی مخفی نموده اید گاهی به این حقیقت یأس آور اندیشه میکنید که زنده های امروزی چیزی به جز تفاله یک زنده نیستند ؟ گویی که کودکی در اولین تبسم خود پیر گشته است و قلب این کتیبه مخدوش که در خطوط اصلی آن دست برده اند به اعتبار سنگی خود دیگر احساس اعتماد نخواهد کرد شاید که اعتیاد به بودن و مصرف مدام مسکن ها امیال پک و ساده انسانی را به ورطه زوال کشانده است شاید که روح را به انزوای یک جزیره نامسکون تبعید کرده اند شاید که من صدای زنجره را خواب دیده ام پس این پیادگان که صبورانه بر نیزه های چوبی خود تکیه داده اند آن بادپا سوارانند و این خمیدگان لاغر افیونی آن عارفان پک بلند اندیش؟ پس راست است ‚ راست که انسان دیگر در انتظار ظهوری نیست و دختران عاشق با سوزن دراز بر و دری دوزی چشمان زود باور خود را دریده اند ؟ اکنون طنین جیغ کلاغان در عمق خوابهای سحرگاهی احساس می شود اینه ها به هوش می ایند و شکل های منفرد و تنها خود را به اولین کشاله بیداری و به هجوم مخفی کابوسهای شوم تسلیم میکنند افسوس من با تمام خاطره هایم از خون که جز حماسه خونین نمی سرود و از غرور ‚ غروری که هیچ گاه خود را چنین حقیر نمی زیست در انتهای فرصت خود ایستاده ام و گوش میکنم نه صدایی و خیره میشوم نه ز یک برگ جنبشی و نام من که نفس آن همه پکی بود دیگر غبار مقبره ها را هم " بر هم نمی زند لرزید و بر دو سوی خویش فرو ریخت و دستهای ملتمسش از شکافها مانند آههای طویلی بسوی من پیش آمدند سرد است" و بادها خطوط مرا قطع می کنند ایا در این دیار کسی هست که هنوز از آشنا شدن به چهره فنا شده خویش وحشت نداشته باشد ؟ ایا زمان آن نرسیده ست که این دریچه باز شود باز باز باز که آسمان ببارد و مرد بر جنازه مرد خویش "زاری کنان نماز گزارد؟ شاید پرنده بود که نالید یا باد در میان درختان یا من که در برابر بن بست قلب خود چون موجی از تاسف و شرم و درد بالا می آمدم و از میان پنجره می دیدم که آن دو دست ‚ آن دو سرزنش تلخ و همچنان دراز به سوی دو دست من در روشنایی سپیده دمی کاذب تحلیل می روند و یک صدا که در افق سرد :فریاد زد خداحافظ
